نام: م ، ح ، م ، د
پدر: امام حسن عسکرى(ع).
مادر: نرجس.
القاب: حجت، خاتم، صاحب الزّمان، قائم، منتظَر، و از همه مشهورتر مهدى.
شکل: چون ستاره درخشان نورانى، و داراى خالى سیاه بر گونه راست.
زاد روز: شب نیمه شعبان 255، هنگام طلوع فجر.
زادگاه: شهر سامراء.
غیبت صغرى: از سنّ پنج سالگى به مدّت 69 سال.
نمایندگان: چهار نفر از شخصیّتهاى شیعه به نامهاى:
1 ــ ابو عمرو، عثمان بن سعید بن عمرو عمرى اسدى، وکیل و نماینده پیشین امام هادى و امام عسکرى علیهما السّلام.
2 ــ فرزند او، ابو جعفر، محمد بن عثمان بن سعید، در گذشته304.
3 ــ أبوالقاسم، حسین بن روح بن ابی بحرنوبختى، در گذشته326.
4 ــ ابوالحسن على بن محمد سمرى، در گذشته329.
محل
اقامت نامبردگان بغداد، و کلیّه امور شیعیان و خواسته ها و نامه هاى آنان
به وسیله این چهار نفر انجام و ردّ و بدل میشد; و آرامگاه آنان نیز در
بغداد مشهور است.
غیبت کبرى: با در گذشت چهارمین
نماینده و سفیر آن حضرت از سال 329 آغاز گردید; و تا به هنگام فرمان الهى
مبنى بر اجازه ظهور و قیام آن بزرگوار، همچنان ادامه خواهد داشت.
نمـایندگان
و وظـیفه مردم در دوران غیبت کبرى: کسی که فقیه خویشتن دار، مخالف هواى
نفس، و فرمانبر امر خداوند باشد، او نماینده امام زمان است; و بر دیگران
لازم است از او پیروى کنند; زیرا اینگونه افراد از طرف امام بر مردم حجّت
اند،و امام از طرف خداوند بر آنان حجت باشد.
هنگام
ظهور: آنگاه که منادى حقّ از جانب آسمان ندا دهد: حقّ با آل محمّد است.
نام مهدى بر سر زبانها افتد; مردم دلباخته او شوند; و از کسى جز او سخن
نگویند.
محل ظهور: مکّه معظّمه.
محل بیعت (تعهّد مردم در پیروى از امام): مسجدالحرام، میان رکن و مقام.
نشانى: فرشته اى از بالاى سر او فریاد میزند: این مهدى است، او را پیروى کنید.
یادگار أنبیاء: انگشتر سلیمان در انگشت او، عصاى موسى در دستش، و بطور خلاصه آنچه خوبان همه دارند او تنها دارد.
یاران:
سیصد و سیزده نفر (به عدد اصحاب بدر)، افرادى باشند که هسته مرکزى
زمامدارى او را تشکیل دهند; و در حقیقت کارگردانان اصلى قیام مهدى(ع)، و
کارگزاران درجه اوّل انقلاب جهانى اسلام خواهند بود که از اطراف جهان به
دور حضرتش گرد آیند.
روش حکومتى: بر اساس قرآن و سیره پیامبر(ص) و امام امیرمؤمنان(ع).
شعاع و دامنه حکومت: سراسر جهان را فرا گیرد; و زمین را از عدل و داد پر کند در حالى که از جور و ستم پر شده باشد.
مرکز حکومت: مسجد کوفه، مرکز خلافت و حکومت جدّ بزرگوارش على(ع).
چگونگى
پیروزى بر دشمنان: همانند پیروزى جدّ عالى مقامش پیامبر اکـرم(ص) بر
کافران و مشرکـان، خداوند او را با گـروههاى منظّم هزار نفرى از فرشتگان یا
سه هزار نفرى که از آسمان فرود آمدند یا پنج هزار نفرى که داراى نشان
مخصوص بودند مدد داد; و نیز در جبهه هاى جنگ یاریش کند، آنچنان که مؤمنان
را در حال شکست در بدر و دیگر جبهه هاى فراوان و روز تاریخى حنین یارى و
پیروز فرمود و در جنگ احزاب، رعب و وحشت در دل کفار و مشرکان فرو ریخت.
مدت زمامدارى: روایات که اکثراً مربوط به اهل تسنّن است در این باره باختلاف سخن گفته، امّا به عقیده شیعه خدا آگاه است.
وزیر و معاون: عیسى(ع) از آسمان فرود آید و به عنوان وزیر با حضرتش همکارى نماید.
برکات
حکومت و رهبرى او: درهاى خیر و برکت از آسمان به روى مردم گشوده شود;
عمرها به درازا کشد; مردم همه در رفاه و بی نیازی بسر برند; شهرها همه بر
اثر آبادانى و سرسبزى به هم پیوسته گردند، آنچنان که مسافران را به برداشتن
توشه نیازى نخواهد بود; و اگر زنى یا زنانى تنها از مشرق به مغرب روند کسى
را با آنها کارى نباشد.
حضرت رسول اکرم (ص):
«مَنْ ماتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إِمامَ زَمانِهِ ماتَ میتَة جاهِلِیَّة»
هرکسی که بمیرد، و امام زمان
خودش را نشناسد ، به مرگ
جاهلیت از دنیا رفته است.
اللهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج