دلتنگی

آقا جان چقدر سخته شما بین ما باشی با ما زندگی کنید ولی کسی شما را نشناسه  کی میشه بیایی تا در زیر پرچم عدالتتان زندگی کنیم 

چرا در زمان غیبت گرفتاری ها ومشکلات زیاد است

فرض کنید شما می خواهید ازدواج کنید فردی را انتخاب می کنید  برای اینک بفهمید آیا این فرد شایستگی شما را دارد یا فرد مناسب هست یا طاقت  تحمل سختی ها و مشکلات زندگی را دارد وی را مور د امتحان قرار میدهید در موقعیت های مختلف  اورا قرار میدهید تا بفهمید عکس العمل او چیست 
در زمان غیبت مشکلات وگرفتاری ها زیاد میشه تا از این بین افراد لایق ونالایق از هم جدا شوند معلوم بشه چه کسی شایستگی یاری امام زمان را دارد تا مثل زمان امام حسن مجتبی (ع) یارانش به او پشت نکنند و  امام را تنها بگذارند

عریضه

حکایت میرزا محمّد حسین نائینى مرحوم محدّث نورى در کتاب نجم الثاقب از قول عالم فاضل محمدحسین نائینى اصفهانى چنین نقل کرده است: برادرم میرزا محمد سعید در سال (1285ق) از ناحیه پا، احساس درد شدیدى کرد و به دنبال آن، حتى از راه رفتن عاجز شد. طبیبى به نام میرزا احمد نائینى را براى درمان پاى برادرم آوردند. ابتدا معالجات او به ظاهر مؤثر واقع شد و ورم و چرک پا برطرف گشت، ولى چند روزى طول نکشید که زخم‏هاى زیادى علاوه بر پاها در میان دو کتف او پیدا شد. درد و خونریزى آن زخم‏ها، محمد سعید را هر روز بیش از پیش ناتوان و ضعیف و لاغرتر مى‏ساخت و معالجات طبیب جز افزایش درد و خونریزى و سرایت زخم‏ها به قسمت‏هاى دیگر بدن نتیجه دیگرى در پى نداشت. روزى خبر آوردند یک طبیب بسیار ماهرى به نام میرزا یوسف در یکى از روستاى اطراف ساکن است که در درمان بسیارى از مریضى‏هاى صعب العلاج مهارت زیادى از خود نشان داده است. پدرم کسانى را فرستاد تا او را براى درمان برادرم بیاورند. وقتى او به طور کامل برادرم را معاینه کرد، مدتى ساکت شد و به فکر فرو رفت، یادم هست در یک فرصتى که پدرم از اطاق بیرون رفته بود، به گونه‏اى که من متوجه حرفهاى آنها نشوم مطالبى را به یکى از دایى‏هایم که با ما زندگى مى‏کرد گفت. فهمیدم که طبیب از درمان برادرم مأیوس شده است و به دایى‏ام مى‏گوید: هر چه زحمت کشیده شود بى فایده است. منتهى دایى‏ام تلاش مى‏کرد تا طبیب با پدرم به گونه‏اى موضوع را مطرح کند که باعث ناراحتى او نشود. وقتى پدرم جهت اطلاع از نتایج معاینات دکتر دوباره به اتاق برگشت، میرزا یوسف به پدرم گفت: من اول فلان مقدار پول (که مبلغ بسیار زیادى بود) مى‏گیرم، آن وقت معالجه را شروع مى‏کنم. کاملا معلوم بود که هدف او از چنین پیشنهادى منصرف کردن پدرم از قبول معالجه بود. چون نه تنها براى پدرم بلکه براى خیلى‏ها در آن زمان و شرایط تهیه چنان پولى غیر ممکن بود. لذا پس از بحث‏هاى زیاد، پدرم گفت: براى من امکان تهیه این پول مقدور نیست. در نتیجه طبیب هم از این فرصت استفاده کرده فورا منزل ما را ترک نمود. بعد معلوم شد که والدینم همان موقع متوجه شده بودند که طبیب از درمان برادرم مأیوس شده و درخواست آن پول کلان، بهانه‏اى بیش نبوده است. من یک دایى دیگر به نام میرزا ابوطالب داشتم که زهد و تقواى او زبان زد مردم بود، همه مردم آن محل به دعاهاى او اعتقاد داشتند و در گرفتارى‏ها ومشکلات به او مراجعه مى‏کردند، او هرگاه عریضه به حضرت بقیةاللّه‏علیه السلام مى‏نوشت ونتایجى به دست مى‏آمد. وقتى مادرم متوجه بسته بودن همه راه‏هاى عادى ومعمولى درمان برادرم شد، به نزد دایى ابوطالب رفت واز او خواهش کرد تا براى شفاى محمد سعید عریضه‏اى بنویسد. عصر روز جمعه‏اى بود که دایى‏ام عریضه را نوشت. مادرم آن را از او تحویل گرفت و همان موقع به همراه برادرم کنار چاهى که در بیرون روستا بود رفتند و در حالى که به شدّت گریه مى‏کردند، عریضه را در چاه انداختند و به خانه برگشتند. چند روزى از این ماجرا نگذشته بود که من در خواب دیدم سه نفر سواره با همان اوصافى که در حکایت تشرّف اسماعیل هرقلى نقل شده است از صحرا به طرف خانه ما مى‏آیند. وقتى آنها را دیدم یک مرتبه به یاد جریان اسماعیل هرقلى افتادم و با خودم گفتم: آن سوار اولى حتما خود حضرت حجّت‏علیه السلام هستند که آمده‏اند برادرم محمّد سعید را شفا دهند. وقتى آن سه نفر به نزدیکى خانه ما رسیدند، همگى از اسب پیاده شدند و درست به همان اطاقى که برادرم در آن خوابیده بود داخل شدند. همان کسى را که من فکر مى‏کردم خود حضرت‏علیه السلام هستند نزدیک برادرم رفتند و نیزه‏اى را که در دست داشتند روى کتف «محمد سعید» گذاشتند و فرمودند: بلند شو، دائیت از سفر آمده است و پشت در منتظر است. من در آن حال متوجّه شدم که منظور آن حضرت، دایى على‏اکبرم است که خیلى وقت پیش به سفر تجارت رفته است و اتفاقا به خاطر تأخیر کردن، همه خانواده نگرانش بودند. محمد سعید اطاعت امر کرد و در نهایت سلامتى از جاى خود برخاست و با عجله به سوى در رفت تا از دایى على اکبر استقبال کند. در این لحظه از خواب بیدار شدم و درست به اطراف نگاه کردم متوجه شدم که صبح شده است ولى هیچ یک از اهل خانه براى نماز صبح بیدار نشده‏اند. بلافاصله یاد خوابى که دیده بودم افتادم و با خوشحالى خودم را به نزدیک برادرم رساندم و او را بیدار کردم و به او گفتم: محمد سعید! محمد سعید! بلندشو آقا امام زمان‏علیه السلام تو را شفا دادند. سپس بدون معطلى او را گرفتم و از زمین بلندش کردم. در اثر سر و صداى من مادرم از خواب بیدار شد، وقتى دید که محمد سعید را بیدار کرده‏ام، با ناراحتى گفت: او به خاطر دردى که داشت از سر شب نتوانسته بود بخوابد، تازه از شدّت دردش مقدارى کم شده بود، چرا بیدارش کردى؟! گفتم: مادر! امام‏علیه السلام محمد سعید را شفا دادند. مادرم از جاى خود برخاست و با عجله خود را به ما رساند و گفت: تو چه گفتى؟ خواستم تا حرفم را تکرار کنم، که دیدم محمد سعید شروع به راه رفتن کرد، و مثل اینکه اصلا هیچگونه ناراحتى نداشته است. مادرم از خوشحالى با صداى بلند شروع به گریه کردن نمود و همه اهل خانه بإ صداى او از خواب بیدار شدند و به دنبال آن طولى نکشید همه اهالى روستا از اتفاقى که افتاده بود باخبر شدند و با عجله خودشان را براى دیدن محمد سعید به خانه ما مى‏رساندند. بحمد للّه امام زمان‏علیه السلام به عریضه وتوسل مادرم عنایت کرد و از آن به بعد در بدن برادرم اثرى از آن مریضى دیده نشد. و چند روز بعد هم دایى على اکبر با سلامتى از سفر برگشت و خوشحالى خانواده ما به لطف حضرت حجة بن الحسن‏علیه السلام کامل‏تر شد.

داستان

در کتاب دارالسلام روایت است که : خبر داد مرا عالم صالح تقی ، میرزا محمد باقر سلماسی ، خلف صاحب مقاماتعالیه و مراتب سامیه آخوند ملا زین العابدین سلماسی که جناب میرزا محمد علی قزوینی مردی بود زاهد و عابد و ثقه. و او را میل مفرطی بود به علم جفر و حروف و به جهت تحصیل آن سفرها کرده و به بلاد ها رفته و میان او و والد (ره) صداقتی بود .پس آمد به سامره در آن اوقات که مشغول تعمیر و ساختن عمارت مشهد و قلعه عسکریین (ع) بودیم. پس در نزد ما منزل کرد و بود تا آنکه برگشتیم به وطن خود کاظمین و سه سال مهمان ما بود . پس روزی به من گفت : (( سینه ام تنگ شده و صبرم تمام گشته و به تو حاجتی دارم و پیغامی نزد والد معظم تو .)) گفتم : چیست ؟ گفت : در آن ایام کهدر سامره بودم ، حضرت حجت (عج) را در خواب دیدم . پس سوال کردم که کشف کند برای من علمی را که عمر خود را در آن صرف کردم. پس فرمود که : (( آن نزد مصاحب تو است.)) و اشاره فرمود به والد تو . پس عرض کردم : او سر خود را از من پوشیده می دارد. فرمود : این چنین نیست . از او مطالبه کن که از تو منع نخواهد کرد . پس بیدار شدم و برخاستم که به نزد او بروم . دیدم که رو به من می آید در طرفی از صحن مقدس. پیش از آنکه سخن گویم ، فرمود : (( چرا شکایت کردی از من در نزد حجت (عج) ؟ کی از من سوال کردی چیزی را که در نزد من بود پس بخل کردم ؟)) پس خجل شدم و سر به زیر انداختم . و حال سه سال است که ملازم و مصاحب او شدم ، نه او حرفی از این علم به من فرموده و نه مرا قدرت بر سوال است و تا حال به احدی ابراز ننمودم ، اگر توانی این کربت را از من کشف نما. پس از صبر او تعجب کردم و به نزد والد رفتم و آنچه شنیدم گفتم و پرسیدم که: ((از کجا دانستی که او در نزد امام (عج) شکایت کرده؟ )) گفت که (( آن جناب در خواب به من فرمود )) و خواب را نقل ننمود

شعر

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش		گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش
دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند		خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش
جای آن است که خون موج زند در دل لعل		زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش
بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود		این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
ای که در کوچه معشوقه ما می‌گذری		بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش
آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست		هر کجا هست خدایا به سلامت دارش
صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل		جانب عشق عزیز است فرومگذارش
صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه		به دو جام دگر آشفته شود دستارش
دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود		نازپرورد وصال است مجو آزارش

درد دل با امام زمان علیه السلام

لیوان آب صدای زیبای آبشار نقره ای را با همین گوشهای تیزم می شنوم0 گویی که قطره قطره اش برایم حکم یک دریا دارند،صدایشان کردم آمدند وبرایم یک جام از آب گوارا آوردند،گفتم:مگر خودتان تشنه نیستید گفتند ما سیرابیم،اما تو هنوز رودخانه دلت کویر است،لیوان را گرفتم،نوشیدم آن را،گوارا بود وبه دلم نشست ودر همان لحظه دیدم صدایی دگر نمی شنوم،هر چه نگاه کردم آن همان قطرات آب را ندیدم، گفتم خدایا جرا اینگونه مرا تنها گذاردند0 چرا اینگونه سیراب شدم،اما مرا خواب کردند ورفتند،صدایی شنیدم0 به سویش دویدم ورسیدم،آریٍ،آری،این همان آبشار است ورفتم یک لیوان را در کنار سنگ ریزه های آبشار دیدم،دویدم،دویدم،آنقدر که دوباره تشنه شدم اما دیدم نوری کنارم ایستاده ،گفتم که هستی!: گفت:همان کسی که در انتظارش کنار جاده سرنوشت نشسته ای،گفتم من لیاقت ندارم،چرا سراغم آمدی،گفت:پاک است دلت،اینگونه مگذار آلوده شوند،گفتم:چگونه،گفت مرا طلب کن،صدایم زن،گفت نمی رسد صدایم به گوشت،گفت رسیده،اما نه با آن لحنی که باید مرا طلب کنی،گفتم عشقم را چه کنم،گفت:عاشق باش،اما آنگونه که خودت می گویی بر سر جاده انتظار منتظرش باش0 این را گفت:واز جلوی چشمان سیاهم محو شد

دعا کنید

بچه ها برا فرج آقا دعاکنید.سرنماز.سر دعا.سر قرآن.وقتی دلتون شکست برا ظهورش دعا کنید.دعا کنید بیاد تا دشمنان اسلام رو نابود کنه.دعا کنید بیاد تا انتقام خون آقا حسین رو بگیره.دعا کنید بیاد تا انتقام مادر پهلو شکسته اش رو بگیره. منتظران مهدی برای همه دعا کنید برا منم دعا کنید.التماس دعا. در پناه امام زمان شاد باشین و عاشق.